آزمایش آنتی بادی ضد تیروگلوبولین - Anti Thyroglobulin Ab (Anti T.g)

تیروئید غده‌ پروانه‌ای است که در جلوی گردن قرار دارد و از طریق هورمون‌های مختلفی که تولید می‌کند متابولیسم بدن را کنترل می‌نماید. یکی از انواع این هورمون‌ها تیروگلوبولین است. تیروئید پس از تولید تیروگلوبین از آن برای فعال کردن هورمون‌های تیروئیدی دیگر استفاده می‌کند.
در افرادی که به بیماری‌های خودایمنی مبتلا هستند، ممکن است تولید تیروگلوبولین مختل شود. وقتی سیستم ایمنی بدن آنتی بادی‌هایی تولید می‌کند که به سلول‌های سالم بدن حمله می‌کنند (اتو آنتی بادی)، بیماری‌های خود ایمنی اتفاق می‌افتد. اتو آنتی بادی‌های تیروئیدی، آنتی بادی‌هایی هستند که توسط سیستم ایمنی خود فرد تولید می‌شوند و به اشتباه غده تیروئید یا هورمون‌های تیروئیدی را مورد هدف قرار می‌دهند. در شرایطی که سیستم ایمنی به تیروئید حمله کند، غالباً تیروگلوبولین را هدف قرار می‌دهد. این امر منجر به تولید آنتی بادی‌های ضد تیروگلوبولین می‌شود. در نتیجه تولید این آنتی بادی‌ها، غده تیروئید دچار التهاب و آسیب می‌شود و مشکلاتی مرتبط با پرکاری (هیپرتیروئیدیسم) و کم کاری تیروئید (هیپوتیروئیدیسم) مانند گریوز یا هاشیموتو را بدنبال خواهد داشت. 
با استفاده از تست‌های آزمایشگاهی اختصاصی، حتی مقادیر بسیار کمی از آنتی بادی‌های خودی ضد تیروئیدی (آنتی بادی‌های تیروئیدی خودی) در خون فرد قابل تشخیص هستند. پزشک می‌تواند با درخواست آزمایش آنتی بادی آنتی تیروگلوبولین، سطح این آنتی بادی را در خون بیمار چک کند. سطح بالا این آنتی بادی ممکن است نشان‌دهنده یک بیماری خود ایمنی باشد.
آزمایش‌های آنتی بادی‌ تیروئیدی اساساً در جهت کمک به تشخیص یک بیماری تیروئیدی خودایمن درخواست داده می‌شوند و ممکن است به تنهایی یا به صورت چندتایی و بطور همزمان درخواست داده شوند.
تست‌های آنتی بادی تیروئید عبارتند از:

• آزمایش تیروئید پراکسیداز آنتی بادی (Thyroid peroxidase antibody, TPO)
• آزمایش تیروگلوبولین آنتی بادی (Thyroglobulin antibody, TG Ab)
• آنتی بادی‌های گیرنده هورمون‌ تحریک‌کننده تیروئید (Thyroid stimulating hormone receptor antibodies, TSHR)

تست‌های مربوط به آنتی بادی‌های تیروئیدی برای تشخیص علت بزرگ شدن تیروئید (گواتر) یا دیگر علائم و نشانه‌های مرتبط با افزایش سطح هورمون‌های تیروئید درخواست داده می‌شوند. 
زمانی که نتیجه آزمایش‌های T3 آزاد، T3 تام و T4 آزاد وجود اختلالات تیروئیدی را نشان دهد، انجام آزمایش‌های آنتی بادی ضد تیروئیدی توصیه می‌شود. 
تست‌ آنتی بادی‌ تیروگلوبین در افرادی که به بیماری‌های خودایمنی دیگری که می‌توانند بر عملکرد طبیعی تیروئید تاثیر بگذارند مبتلا هستند، لازم می‌باشد. این آزمایش‌ها در طول دوره درمان بیماری خودایمنی تیروئیدی، در جهت بررسی میزان موفقیت درمان نیز بطور منظم درخواست داده می‌شود.
معمولاً وجود آنتی بادی‌های تیروئیدی اشاره به ابتلای فرد به اختلالات تیروئیدی خود ایمن دارد و سطوح بالاتر آن، این احتمال را افزایش می‌دهد. افزایش جزئی و متوسط آنتی بادی‌های تیروئیدی در بیماری‌های تاثیرگذار بر عملکرد تیروئید، مانند سرطان تیروئید و دیابت نوع ۱، نیز مشاهده می‌شود. افزایش مداوم و قابل توجه این آنتی بادی‌ها نشان‌دهنده ابتلا به بیماری‌های خودایمنی تیروئید همچون گریوز و تیروئیدیت هاشیموتو است. 
افزایش سطح آنتی بادی‌های تیروئیدی با گذشت زمان، به معنای افزایش شدت فعالیت بیماری خود ایمنی تیروئیدی است. اگر مقدار آنتی بادی در ابتدا بیماری متغیر اما در طول زمان رو به افزایش باشد، این احتمال وجود دارد که روش درمان بکار برده شده موثر نبوده و بیماری در حال پیشرفت یا عود مجدد بیماری است. 
درصدی از افراد سالم ممکن است از نظر وجود آنتی بادی‌های تیروئیدی مثبت باشند. وجود آنتی بادی پراکسیداز تیروئیدی در افراد سالم خطر ابتلا آن‌ها را به بیماری‌های تیروئیدی در آینده افزایش می‌دهد. در افراد بدون علامتی که سطح آنتی بادی‌های تیروئیدی در آن‌ها بالا می‌باشد، لازم است که برای پیگیری سلامتی خود تحت نظارت پزشک قرار گیرند. باید توجه داشت که سطح آنتی بادی‌های تیروئیدی بطور معمول در زنان بالاتر از مردان است و با افزایش سن این میزان بالاتر می‌رود.