آزمایشات و تست ھا کولایف

آزمایش قند خون ناشتا - Fasting Blood Sugar (FBS)

نام های دیگر آزمایش: آزمایش قند خون ناشتا FBG
Blood Sugar, Fasting Blood Sugar (FBS), Fasting Blood Glucose (FBG), Fasting Plasma Glucose (FPG), Oral Glucose
کد آزمایش: 200
بخش آزمایشگاه:
بیوشیمی
اطلاعات آزمایش در یک نگاه
هدف از انجام این آزمایش چیست؟

آزمایش قند خون ناشتا (FBS)، مقدار گلوکز موجود در نمونه خون را اندازه‌گیری می‌کند. این آزمایش به‌طور معمول در جهت تعیین وضعیت سلامتی افراد از نظر ابتلا به بیماری دیابت یا شرایط پیش دیابتی انجام می‌شود. از دیگر دلایل انجام آزمایش گلوکز نظارت بر شرایط قند خون بالا (هیپرگلیسمی) و قند خون پایین (هیپوگلیسمی) است.

چه زمانی این تست درخواست می‌ شود؟

انجام آزمایش گلوکز یا همان آزمایش قند خون ناشتا در افراد بالاتر از ۳۰ سال به عنوان یک آزمایش چکاپ درخواست داده می‌شود. در بیماران دیابتی و خانم‌های باردار لازم است که این آزمایش در فواصل زمانی مشخص انجام گیرد. همچنین در افرادی که از نظر ابتلا به دیابت در گروه افراد پرخطر قرار دارند و در افرادی که علائمی از بالا یا پایین بودن گلوکز خون را نشان می‌دهند، انجام آزمایش قند خون ناشتا ضروری است. 
خانم‌های باردار یا افراد دیابتی ممکن است در طول روز چندین بار قند خون خود را با استفاده از دستگاه‌های دیجیتال خانگی اندازه‌گیری کنند. این افراد می‌توانند شخصاً از طریق این دستگاه‌ها در زمان‌های مختلف روز بر سطح قند خون خود نظارت داشته باشد.

چه نمونه های برای این تست گرفته میشود؟

- نمونه خون از رگ بازو

شرایط لازم برای انجام آزمایش چیست؟

زمان انجام آزمایش قند خون با توجه به هدف انجام آن توسط پزشک تعیین می‌گردد:
- ناشتا بودن فرد الزامی است و نباید از ۸ تا ۱۲ ساعت قبل از آزمایش چیزی به جز آب خورده باشد
- در افراد دیابتی یا افرادی که برای تایید قطعی ابتلا آن‌ها به بیماری دیابت آزمایش گلوکز خون انجام می‌شود، برای اطمینان بیشتر از نتیجه تست، آزمایش گلوکز خون در دو یا سه نوبت انجام می‌شود: نوبت اول در حالت ناشتا و نوبت دوم یک تا دو ساعت پس از نوشیدن مقدار مشخصی گلوکز

معرفی کلی آزمایش
دسته بندی آزمایش بیوشیمی
بخش عملیاتی آزمایشگاه
نمونه ارجح برای آزمایش سرم یا پلاسما سدیم فلوراید/ پتاسیم اگزالات
ماندگاری در دمای اتاق ۱ هفته
ماندگاری در یخچال ۱ هفته
ماندگاری در فریزر ۳ ماه
روش مرجع انجام آزمایش

آنزیماتیک کمی (Quantitative Enzymatic) به کمک نور سنجی فتومتریک

حداقل میزان نمونه ۰/۵ تا ۲ میلی‌لیتر
دستورالعمل تهیه نمونه

سرم:

  • ضدعفونی نمودن سطح پوست بیمار در محل نمونه‌گیری قبل از انجام نمونه‌گیری
  • تهیه نمونه خون از ورید بازو
  • استفاده از لوله‌های مخصوص جدا کننده سرم (Serum Separator Tube, SST) 
  • ثبت مشخصات بیمار به طور صحیح و خوانا بر روی لوله آزمایش هر فرد قبل از انجام نمونه گیری (نام، تاریخ نمونه‌گیری و نوع آزمایش)
  • انتقال نمونه خون به درون لوله‌ها در کوتاه‌ترین زمان ممکن، به آرامی و از کنار لوله آزمایش برای جلوگیری از همولیز و لیپمیک شدن نمونه خون
  • اطمینان از محکم بسته شدن درب لوله‌ها 
  • در صورت طولانی بودن زمان ارسال نمونه خون به آزمایشگاه، جدا نمودن سرم خون حداکثر تا ۲ ساعت پس از نمونه‌گیری 
  • نگهداری صحیح نمونه‌های سرم در یخچال یا فریزر بر اساس دستورالعمل شرایط نگهداری نمونه
  • اجتناب از فریز کردن نمونه‌های خون 
  • انتقال نمونه‌ها به آزمایشگاه در شرایط استاندارد، با بسته‌بندی محکم و در صورت امکان در کنار یخ خشک
     
معیارهای رد نمونه

سرم:

  • ناخوانا بودن مشخصات بيمار (نام، تاریخ نمونه‌گیری، نوع آزمایش و ساعت نمونه‌گیری) 
  • عدم تطابق برگه درخواست آزمايش با نوع نمونه و مشخصات آن
  • كافي نبودن حجم نمونه
  • نشت نمونه به خارج از لوله آزمایش
  • هموليز، لیپمیک یا ایکتریک بودن نمونه 
  • طولانی شدن زمان ارسال نمونه به آزمایشگاه بدون در نظر گرفتن شرایط نگهداری نمونه
  • نگهداری و انتقال نمونه در دمای نامناسب
۱ روز کاری (۲۴ ساعت پس از تحویل نمونه به آزمایشگاه)

محدوده مرجع در جواب آزمایش قند خون ناشتا، رنج نرمال برای هر فرد سالم را نمایش می‌دهد. مقادیر خارج از این محدوده می‌تواند نشان‌دهنده مشکلات احتمالی و بیماری در فرد باشد. لازم به ذکر است محدوده مرجع در برگه جواب آزمایش آزمایشگاه‌های مختلف ممکن است متفاوت باشد. این تفاوت ناشی از تجهیزات آزمایشگاهی و روش‌های مختلف انجام تست است. لذا حتماً برای تفسیر جواب آزمایش قند خون ناشتا خود با پزشک معالج مشورت کنید.
محدوده مرجع ذکر شده در این سایت بر اساس یک روش آزمایشگاهی بوده و صرفاً جهت اطلاع است.

اطلاعات موجود در جدول‌های زیر خلاصه‌ای از تشخیص بالینی نتایج آزمایش‌های قند خون متفاوت را نشان می‌دهند.

 

تشخیص بالینی

محدوده مرجع 

قند خون ناشتا نرمال (سالم)

mg/dLز۹۹ - ۷۰

(mmol/Lز۵/۵ - ۳/۵)

اختلال در قند خون ناشتا (پیش دیابت)

mg/dLز۱۲۵ - ۱۰۰

(mmol/Lز۶/۹ - ۵/۶)

دیابت

مقادیر برابر و بیشتر از mg/dLز۱۲۶

(مقادیر برابر و بیشتر از mmol/Lز۷)

 

بیشتر بخوانید: چگونه جواب آزمایش را بخوانیم و تفسیر کنیم؟


 

چه چیزهای در این تست بررسی میشوند؟

گلوکز یکی از قند‌های موجود در مواد غذایی است. این ماده منبع اصلی انرژی سلول‌های بدن و تنها منبع انرژی مغز وسیستم عصبی است. از این رو وجود یک منبع پایدار برای دسترسی سلول‌های بدن به گلوکز ضروری است و سطح گلوکز در خون  همواره باید در سطح نسبتاً ثابتی حفظ شود. روش‌های محدودی برای اندازه گیری مقدار گلوکز خون وجود دارد. گاهی اوقات مقدار گلوکز موجود در ادرار فرد نیز اندازه گیری می‌شود. 
زمانی که شما غذا می‌خورید، مواد غذایی همچون میوه، سبزیجات، نان و منابع کربوهیدرات در طول فرایند هضم به قندی ساده به نام گلوکز و مواد دیگر شکسته می‌شوند. این مواد از طریق روده کوچک وارد جریان خون می‌شوند و در بدن به گردش در می‌آیند. استفاده از گلوکز و تولید انرژی از آن وابسته به هورمون انسولین است. انسولین توسط پانکراس (لوزالمعده) تولید می‌شود. این هورمون انتقال گلوکز را به درون سلول‌های بدن تسهیل می‌کند. گلوکز اضافی در کبد به شکل گلیکوژن و در سلول‌های چربی به شکل تری گلیسرید ذخیره می‌شود. در صورت نیاز بدن به گلوکز و کمبود منابع خارجی تامین کننده آن، گلیکوژن و تری گلیسرید مجدداً به شکل ساده خود تجزیه شده و گلوکز مورد نیاز بدن تامین می‌شود.
بطور معمول، بعد از صرف هر وعده غذایی مقدار گلوکز خون به آرامی افزایش می‌یابد و در پاسخ به آن هورمون انسولین توسط پانکراس به جریان خون ترشح می‌شود. مقدار ترشح انسولین به میزان و محتوای ماده غذایی بستگی دارد. در صورتی که گلوکز به درون سلول‌ها وارد شود و متابولیزه گردد، سطح گلوکز خون پایین می‌آید. در اثر کاهش گلوکز خون مقدار ترشح انسولین از لوزالمعده نیز کم شده و سپس متوقف می‌شود. به این فرایند مکانیسم فیدبک گلوکز/انسولین می‌گویند. تا زمانی که مکانیسم فیدبک گلوکز/انسولین به خوبی عمل کند، مقدار گلوکز خون در سطح نسبتاً پایداری باقی می‌ماند. با این وجود در شرایطی که این تعادل بر هم بخورد و مقدار گلوکز خون افزایش یابد، بدن تلاش می‌کند تا به حالت تعادل خود باز گردد. برای این منظور سطح تولید انسولین را افزایش می‌دهد و گلوکز اضافی از طریق ادرار دفع می‌کند.
در شرایطی مانند طولانی شدن زمان میان وعده‌های غذایی و یا پس از تمرین‌های ورزشی سخت، مقدار گلوکز خون کاهش زیادی پیدا می‌کند. در این شرایط گلوکاگون که یکی دیگر از هورمون‌های لوزالمعده است ترشح می‌شود. گلوکاگون با تاثیر بر کبد گلیکوژن ذخیره شده را مجدداً به گلوکز تبدیل می‌کند و از این طریق سطح گلوکز خون افزایش می‌یابد. بدین ترتیب کمبود گلوکز خون تامین می‌شود.
عوامل مختلفی همچون برخی از بیماری‌ها، شرایط استرس‌زا و مصرف بعضی از داروها می‌توانند بر سطح گلوکز خون تاثیر بگذارند و منجر به افزایش (هیپوگلیسمی) یا کاهش غلظت قند خون (هیپوگلیسمی) شوند. مهم‌ترین عامل این مسئله بیماری قند خون (دیابت ملیتوس) است. بیماری دیابت در نتیجه تولید ناقص انسولین و یا مقاومت سلول‌ها در برابر تاثیر آن ایجاد می‌شود. در بیماران دیابتی که تحت درمان قرار نمی‌گیرند، فرآیندهای معمول چرخه مصرف گلوکز انجام نمی‌شود و نمی‌توانند از گلوکز استفاده کنند. افرادی که قادر به تولید کافی انسولین نیستند و یا اصلاً نمی‌توانند آن را تولید کنند، معمولاً مبتلا به دیابت خود ایمن هستند. این نوع دیابت، دیابت تیپ ۱ نامیده می‌شود. دیابت نوع ۱ معمولاً از زمان کودکی شروع می‌شود و دیابت وابسته به انسولین هم نامیده می‌شود. در گروه دیگری از بیماران دیابتی سلول‌های بدن نسبت به تاثیر انسولین مقاوم هستند. علاوه بر این ممکن است که در این افراد مقدار انسولین به اندازه کافی تولید نشود. این افراد مبتلا به دیابت نوع ۲ یا دیابت غیر وابسته به انسولین هستند. در بعضی از موارد این گروه از بیماران می‌توانند در وضعیت پیش دیابتیک باشند. دیابت نوع ۲ معمولاً در بالغین مشاهده می‌شود. بعضی از خانم‌ها نیز در طول دوران بارداری ممکن است به دیابت حاملگی مبتلا شوند. 
در حالی که شروع بیماری دیابت نوع ۲ می‌تواند بدون علامت یا خفیف باشد، علائم دیابت نوع ۱ در طی چند روز تا چند هفته به سرعت بروز می‌کند و شدت بیشتری دارد. علائم بیماری دیابت نوع ۲ بصورت عفونت‌های قارچی در میان انگشتان و پاها، زیر سینه و در نواحی تناسلی، دیر بهبود یافتن زخم‌ها و بریدگی‌ها و درد یا بی حسی در پاها بروز می‌کند. کاهش وزن بدون برنامه، حالت تهوع و استفراغ و معده درد ناشی از شرایط کتواسیدوز دیابتیک از علائم بیماری دیابت نوع ۱ هستند.
افزایش یا کاهش شدید سطح گلوکز خون می‌تواند برای فرد تهدید کننده باشد، بطوریکه از کارافتادگی اعضاء بدن، آسیب مغزی، کما و در موارد بسیار شدید مرگ بیمار را بدنبال داشته باشد. افزایش قند خون مزمن در طولانی مدت می‌تواند منجر به آسیب پیشرفته اعضای بدن مانند کلیه، چشم، قلب و رگ‌های خون و اعصاب شود. باید توجه داشت که کاهش قند خون یا هیپوگلیسمی نیز می‌تواند آسیب‌های مغزی و سیستم عصبی را بدنبال داشته باشد. افت قند خون در ابتدا منجر به ایجاد علائمی همچون تعریق، تپش قلب، گرسنگی، لرزش و اضطراب می‌شود و سپس به تدریج بر مغز اثر می‌گذارد (ایجاد سردرگمی، توهم، تاری دید و گاهی اوقات حتی اغما و مرگ). 
بالا بودن دائمی سطح گلوکز خون نشان دهنده ابتلای فرد به بیماری دیابت است. بعضی از بیماری‌ها و یا شرایط خاص منجر به افزایش موقتی سطح گلوکز خون می‌شوند. در صورتی که شرایط فوق مزمن نشوند این امکان وجود دارد که بعد از برطرف شدن آن‌ها مقدار قند خون به محدوده نرمال خود باز می‌گردد. در جهت درمان دیابت نوع ۲، که شایع‌ترین نوع دیابت است، از دست دادن وزن اضافی، داشتن یک رژیم غذایی سالم و پر فیبر با مقدار محدودی از کربوهیدرات و انجام فعالیت‌های منظم ورزشی ممکن است برای کاهش سطح قند خون فرد کافی باشد. با این وجود، در بسیاری موارد استفاده از داروهای خوراکی که منجر به افزایش ترشح انسولین می‌شوند و حساسیت سلول‌های بدن را نسبت به انسولین بالا می‌برند برای رسیدن به سطح گلوکز مورد نظر ضروری است. درمان زنان مبتلا به دیابت بارداری از زمان تشخیص بیماری و در همان دوران حاملگی بسیار ضروری است. 
به منظور درمان دیابت نوع ۱ و یا دیابت نوع ۲ که به اندازه کافی به داروهای خوراکی پاسخ نمی‌دهند، تزریق انسولین، چندین بار در روز ضروری است.

سوالات متداول

- گرسنگی و خستگی مداوم
- تشنگی و خشکی دهان
- تکرر ادرار بیشتر از ۴ تا ۷ بار روز
- خشکی پوست
- تاری دید
- ناتوانی جنسی یا اختلال نعوظ

دیابت ملیتوس (دیابت قندی) به گروهی از بیماری‌ها اشاره دارد که بر نحوه استفاده بدن از قند خون (گلوکز) تاثیر می‌گذارد (دیابت تیپ ۱، دیابت تیپ ۲ و دیابت بارداری).
علت اصلی دیابت بر حسب نوع آن متفاوت است. اما مهم نیست که چه نوع دیابت دارید، هر نوع دیابت می‌تواند منجر به قند اضافی در خون شما شود. مقدار زیاد قند در خون شما می‌تواند منجر به مشکلات جدی سلامتی شود.

در پری دیابتیک یا پیش دیابت مقدار قند خون فرد در محدوده ۱۰۰ تا ۱۲۵ میلی‌گرم بر دسی‌لیتر است. با توجه به آنکه قند خون برابر یا بیشتر از ۱۲۶ میلی‌گرم بر دسی‌لیتر مقدار شاخص ابتلا فرد به بیماری دیابت در نظر گرفته می‌شود، بنابراین این مقدار به اندازه‌ای بالا نیست که پزشک برای فرد بیماری دیابت را تشخیص دهد. این افراد در خطر ابتلا به بیماری دیابت تیپ ۲ و بیماری‌های قلبی هستند و لازم است که سطح قند خون خود را کاهش دهند. انجام تمرینات ورزشی و کاهش وزن برای کاهش قند خون این افراد بسیار مفید است.

آزمایش تحمل گلوکز (Glucose tolerance test, GTT) یا تلرانس گلوکز برای کمک به تشخیص دیابت حاملگی یا دیابت نوع ۲ انجام می‌شود. برای انجام این آزمایش از بیمار در چند نوبت نمونه خون تهیه می‌شود. نمونه اول در حالت ناشتا گرفته می‌شود. سپس بیمار یک نوشیدنی شیرین با مقدار مشخصی گلوکز می‌خورد. پس از گذشت ۱ تا ۳ ساعت مجدداً نمونه‌گیری انجام می‌شود. مقدار قند موجود در نوشیدنی، زمان نمونه‌گیری مجدد و تعداد نمونه‌هایی که گرفته می‌شوند با توجه به هدف انجام آزمایش GTT تعیین می‌گردد.

مادران بارداری که زیاد احساس تشنگی می‌کنند و تکرر ادرار دارند ممکن است مبتلا به دیابت بارداری باشند، به این معنا که در طول دوران بارداری قند خون آن‌ها افزایش یافته است. مادران دیابتی که تحت درمان قرار نمی‌گیرند نوزادان بزرگی به دنیا می‌آورند که ممکن است سطح قند خون آن‌ها پایین باشد.
برای مادرانی که در طول دوران بارداری مبتلا به دیابت می‌شوند این خطر وجود دارد که در آینده مبتلا به دیابت مزمن شوند. از این رو درمان آن‌ها اهمیت بسیار دارد.

وجود برخی از عوامل، مادران را در خطر بیشتری برای ابتلا به دیابت بارداری قرار می‌دهد، از قبیل :
- اضافه وزن قبل از بارداری
- سابقه خانوادگی دیابت نوع 2
- تشخیص وجود قند در آزمایش ادرار
- سابقه دیابت بارداری در حاملگی‌های قبلی
- دوقلو باردار بودن
- حاملگی بالاتر از سن 30 سال
- سابقه سقط جنین یا تولد نوزاد مرده
- داشتن سابقه بدنیا آوردن نوزادانی با نواقص مادرزادی
- بدنیا آوردن نوزادان درشت با وزن بیشتر از 3 کیلو و 400 گرم در حاملگی‌های قبل
- ابتلا به سندرم تخمدان پلی کیستیک
- سابقه بیماری‌های قلبی
- کلسترول بالا
- فشار خون بالا
- کشیدن سیگار

اگر افزایش قند خون مادران باردار در دوران حاملگی کنترل نشود در خطر ابتلا به دیابت مزمن خواهند بود. در جهت کنترل قند خون در طول دوران بارداری و درمان دیابت حاملگی توصیه های زیر را جدی بگیرید:
- مراقب وعده‌های غذایی خود باشید به طوری که مواد غذایی کافی و مورد نیاز بدن خود را دریافت کنید. رژیم غذایی شما نباید پرچرب و پرکالری باشد.
- با مشورت پزشک فعالیت‌های ورزشی روزانه و مناسب داشته باشید.
- برای کنترل وزن خود تحت نظارت پزشک باشید.
گاهی لازم است که برای کنترل سطح قند خود با توجه به نظر پزشک از انسولین استفاده کنید.
- تا مدتی پس از تولد نوزاد و پس از آن هر سه سال آزمایش‌های غربالگری دیابت را انجام دهید.

برخی از بیماری‌ها و شرایط دیگر می‌تواند منجر به افزایش قند خون شود. این شرایط شامل موارد زیر است:
- آکرومگالی
- استرس حاد (به عنوان مثال پاسخ به تروما، حمله قلبی و سکته مغزی )
- بیماری مزمن کلیوی
- سندرم کوشینگ
- مصرف بیش از حد مواد غذایی قندی و چربی‌ها
- پرکاری تیروئید
- سرطان لوزالمعده
- التهاب لوزالمعده (پانکراتیت)
- کبد چرب غیر الکلی

- نارسایی غدد فوق کلیوی
- نوشیدن الکل
- بیماری شدید کبدی
- کم کاری غده هیپوفیز (هیپوپیتوتریسم)
- کم کاری تیروئید
- عفونت‌های شدید
- نارسایی شدید قلبی
- نارسایی مزمن کلیه (کلیوی)
- مصرف بیش از حد انسولین
- غده‌‌های سرطانی تولید کننده انسولین (انسولینوما)
- گرسنگی
- استفاده از محصولات کاهش دهنده گلوکز

برای تشخيص واقعي هيپوگليسمی لازم است که از نتایج بررسی یک آزمون سه جانبه به نام "Whipple triad" رضایت کامل وجود داشته باشد. این سه معیار عبارتند از:
- سطح گلوکز پایین مستند (کمتر از 40 میلی‌گرم در دسی‌لیتر(2.2 میلی‌مول در لیتر))، که اغلب همراه با سطح انسولین و بعضی اوقات با سطح پپتید C آزمایش می‌شود.
- وجود علائم هیپوگلیسمی هنگامی که سطح قند خون به طور غیر طبیعی پایین باشد مانند رنگ پریدگی، تعریق، لرز، عصبی بودن، خواب آلودگی، ضعف، سردرد، تشنج، افزایش ضربان قلب و ….
- از بین رفتن علائم هنگام بازگشت گلوکز خون به حالت عادی
هیپوگلیسمی اولیه نادر است و اغلب در نوزادی تشخیص داده می‌شود. بعضی از افراد ممکن است بدون این که افت قند خون داشته باشند علائم هیپوگلیسمی را نشان دهند. در چنین مواردی، تغییرات رژیم غذایی مانند خوردن وعده‌های غذایی مکرر کوچک و چندین میان وعده در روز و انتخاب کربوهیدرات‌های پیچیده ممکن است برای کاهش علائم کافی باشد.

داروهای مختلف می‌توانند منجر به افزایش یا کاهش سطح گلوکز خون شوند. از این رو لازم است که قبل از انجام آزمایش پزشک خود را در رابطه با داروهایی که مصرف می‌کنید مطلع سازید.
داروهای افزایش دهنده سطح گلوکز خون:
- کورتیکواستروئیدها (داروهای ضد التهاب، ضد حساسیت و سرکوب کننده سیستم ایمنی)
- داروهای ضد افسردگی سه حلقه‌ای
- دیورتیک‌ها (داروهای کاهش دهنده فشار خون )
- اپی نفرین (داروهای ضد آسم و برونشیت مزمن)
- استروژن‌ها (قرص‌های ضد بارداری و جایگزینی هورمون)
- لیتیم (داروهای بیماری‌های روان پریشی و دوقطبی)
- فنی توئین (داروهای ضد صرع و تنظیم کننده ضربان نامنظم قلب)
- سالیسیلات‌ها (داروهای ضد التهاب غیر استروئیدی)
داروهای کاهش دهنده سطح گلوکز خون:
- استامینوفن
- استروئیدهای آنابولیک

اگر شما از افراد دیابتی یا پیش دیابتی نیستید، معمولاً دلیلی برای آزمایش سطح گلوکز در خانه وجود ندارد. در این شرایط آزمایش های چکاپ گلوکز برای غربالگری شما از نظر ابتلا به بیماری دیابت کافی است.
اگر به دیابت یا دیابت حاملگی مبتلا شده‌اید، با مشورت پزشک معالج و یا مربی دیابت می‌توانید از دستگاه‌های مانیتور گلوکز خانگی (گلوکومتر یا یکی از روش‌های جدیدتر) استفاده کنید. از طریق این دستگاه‌ها و با استفاده از مقادیر بسیار کمی خون یا مایعات بینابینی می‌توانید میزان قند خون خود را در زمان‌های مختلف روز بررسی کنید. با چک کردن مرتب قند خون، می‌توانید متوجه شوید که آیا رژیم غذایی و برنامه دارویی که دنبال می‌کنید برای کنترل قند خون شما مناسب است یا خیر.

بطور معمول خیر. در اکثر موارد گلوکز در ادرار دیده نمی‌شود و معمولاً تنها زمانی که مقدار گلوکز در خون بیشتر از مقدار آستانه گلوکز کلیوی باشد در ادرار ظاهر می‌شود. در این شرایط مقدار گلوکز خون بیشتر از ۱۸۰ میلی‌گرم بر دسی‌لیتر است و بدن مقدار زیادی از گلوکز را وارد ادرار می‌کند. علاوه بر این در بیماری‌های کلیوی نیز مقداری از گلوکز از طریق ادرار دفع می‌شود. با این وجود، اندازه گیری گلوکز ادرار به عنوان شاخص سطح بالای گلوکز خون استفاده می‌شود.
اگرچه با استفاده از نوار نشانگر ادرار مقدار گلوکز ادرار قابل اندازه‌گیری است، اما در مواردی برای ردیابی وجود پروتئین و کتون در ادرار نیز مفید می‌باشد.

https://www.labtestsonline.org
https://www.webmd.com
https://www.mayoclinic.org

ddd
تهران، میدان ونک ، خیابان برزیل شرقی ، خیابان شمس لاهیجانی، پلاک 23 ، مجتمع اداری رویال ونک ، طبقه دوم
ddd
info@colifelabs.com