آزمایشات و تست ھا کولایف

آزمایش هپاتیت ب (توتال) - Hepatitis B Virus Core Antibodies, Total (HBC Ab, Total)

نام های دیگر آزمایش: آنتی بادی توتال ضد هسته
Anti Core Antibodies، Anti-Hepatitis Bc، Antibody to Hepatitis Bc، Core Antibody IgG/IgM، HBV Core Total، Hep B Core Ab IgG/IgM، Hep Bc Ab IgG/IgM، Hep B Core Total Ab، HBCAB، Hepatitis B core antibody IgG and IgM، HBc-Ab G&M، Total anti-hepatitis B core، HBV Tes, anti-HBc، anti-HBc IgM & IgG
کد آزمایش: 365
بخش آزمایشگاه:
سرولوژی
اطلاعات آزمایش در یک نگاه
هدف از انجام این آزمایش چیست؟

آزمایش هپاتیت ب (توتال) یا آزمایش آنتی بادی ضد آنتی ژن هسته هپاتیت ب در درجه اول به منظور غربالگری و تشخیص عفونت حاد یا مزمن ویروس هپاتیت B، درخواست داده می‌شود.
موارد اصلی استفاده از این آزمایش عبارتند از:

  • تعیین علت وجود علائم حاد در فرد مانند زردی، تب و خستگی که ممکن است به دلیل عفونت هپاتیت B باشد.
  • به عنوان بخشی از پنل حاد هپاتیت ویروسی همراه با آزمایش‌های هپاتیت A و هپاتیت C در جهت تعیین نوع عامل عفونی
  • به منظور تشخیص هپاتیت مزمن HBV
  • با هدف کنترل عفونت مزمن هپاتیت B و درمان آن
  • به منظور ارزیابی سطح ایمنی و برنامه‌ریزی روش درمان (مبتلایان به هپاتیت B و C)

علاوه بر موارد فوق، آزمایش هپاتیت B (توتال) به منظور غربالگری عفونت هپاتیت B در جمعیت‌های در معرض خطر، اهداکنندگان خون و تشخیص افراد ناقل انجام می‌شود. 
همچنین با استفاده از آزمایش HBC Ab, Total می‌توان مشخص کرد که آیا ایمنی فرد ناشی از سابقه عفونت گذشته است یا در اثر واکسیناسیون ایجاد شده است.

چه زمانی این تست درخواست می‌ شود؟

آزمایش هپاتیت ب (توتال) زمانی انجام می‌شود که فرد علائم و نشانه‌هایی در ارتباط با هپاتیت حاد داشته باشد. برخی از این موارد عبارتند از:

  • تب
  • خستگی
  • از دست دادن اشتها
  • حالت تهوع و استفراغ
  • درد شکم
  • ادرار تیره
  • مدفوع کم رنگ
  • درد مفصل
  • زردی

زمانی که نتایج آزمایشات معمول کبد مانند ALT یا AST افزایش می‌یابد، آزمایش توتال ضد هسته هپاتیت B برای کمک به  تشخیص علت این نتایج غیرمعمول درخواست داده می‌شود.
هنگامی که تعیین سطح ایمنی فرد برای هپاتیت ب ضروری باشد، آزمایش هپاتیت ب (توتال) می‌تواند کمک کننده باشد.

چه نمونه های برای این تست گرفته میشود؟

نمونه خون از رگ بازو

شرایط لازم برای انجام آزمایش چیست؟

نیاز به آمادگی خاص و ناشتا بودن قبل از آزمایش نیست.

معرفی کلی آزمایش
دسته بندی آزمایش سرولوژی
بخش عملیاتی آزمایشگاه
نمونه ارجح برای آزمایش سرم
ماندگاری در دمای اتاق غیر قابل قبول
ماندگاری در یخچال ۱ هفته
ماندگاری در فریزر نا محدود
روش مرجع انجام آزمایش
  • ایمونواسی کمی لومینسانس (Chemiluminescence immunoassay, CLIA) 
  • الکترو کمی لومینسانس (Electrochemiluminescence, ECL)
  • سنجش جذب ایمنی وابسته به آنزیم، الایزا (Enzyme-Linked Immunosorbent Assay, ELISA)
حداقل میزان نمونه ۰/۵ تا ۲ میلی‌لیتر
دستورالعمل تهیه نمونه
  • ضدعفونی نمودن سطح پوست بیمار در محل نمونه‌گیری قبل از انجام نمونه‌گیری
  • تهیه نمونه خون از رگ بازو
  • استفاده از لوله‌های مخصوص سرم
  • ثبت مشخصات بیمار به طور صحیح و خوانا بر روی لوله آزمایش هر فرد قبل از انجام نمونه‌گیری (نام، تاریخ نمونه‌گیری و نوع آزمایش)
  • انتقال نمونه خون به درون لوله‌ها در کوتاه‌ترین زمان ممکن، به آرامی و از کنار لوله آزمایش برای جلوگیری از همولیز و لیپمیک شدن نمونه خون
  • اطمینان از محکم بسته شدن درب لوله‌ها  
  • قرار دادن لوله‌های حاوی نمونه خون به طور عمودی و بی‌حرکت جهت جدا کردن سرم
  • نگهداری صحیح نمونه خون کامل تا زمان انتقال به آزمایشگاه بر اساس دستورالعمل شرایط نگهداری نمونه 
  • اجتناب از فریز کردن نمونه‌های خون 
  • انتقال نمونه‌ها به آزمایشگاه در شرایط استاندارد، با بسته‌بندی محکم و در کنار یخ خشک
معیارهای رد نمونه
  • ناخوانا بودن مشخصات بیمار (نام، تاریخ نمونه‌گیری و نوع آزمایش)
  • عدم تطابق برگه درخواست آزمایش با نوع نمونه و مشخصات آن
  • جمع‌آوری نمونه در ظروف نامناسب
  • کافی نبودن حجم نمونه
  • نشت نمونه به خارج از لوله آزمایش یا ظرف 
  • استفاده از لوله نامناسب جمع‌آوری نمونه
  • نمونه‌های خون فریز شده
  • وجود لخته یا همولیز در نمونه
  • طولانی شدن زمان ارسال نمونه به آزمایشگاه بدون در نظر گرفتن شرایط نگهداری نمونه
  • نگهداری و انتقال نمونه در شرایط و دمای نامناسب
۱ روز کاری (۲۴ ساعت پس از تحویل نمونه به آزمایشگاه)

آزمایش‌های هپاتیت ب ممکن است به صورت جداگانه درخواست داده شوند اما با توجه به دلیل آزمایش، اغلب به صورت ترکیبی و همزمان با هم انجام می‌شوند و نتایج آن‌ها نیز معمولاً همزمان مورد ارزیابی و تفسیر قرار می‌گیرند. برخی مواقع معنی یک نتیجه به نتیجه آزمایش دیگر بستگی دارد. با این وجود، تمامی آزمایشات برای همه افراد انجام نمی‌شود.
در جدول زیر تفاسیر احتمالی برخی از نتایج آزمایش‌های هپاتیت B بطور خلاصه بیان شده است.
 

آزمایش‌های اولیه

آزمایش‌های پیگیری (Follow up)

تفسیر بالینی احتمالی/ مرحله عفونت

آنتی ژن سطحی هپاتیت B      (HBSAg)

آنتی بادی ضد هسته هپاتیت B (Anti-HBc IgM)

آنتی بادی توتال ضد هسته هپاتیت B  (Anti-HBc IgG+IgM)

آنتی بادی سطحی هپاتیت B (Anti-HBs)

ماده ژنتیکی (HBV DNA)

آنتی بادی  e هپاتیت B (Anti-HBe)

آنتی ژن  e هپاتیت B (HBeAg)*

منفی

منفی

منفی

منفی

انجام نشده

انجام نشده

انجام نشده

غیر فعال یا مرحله اول عفونت؛ عدم وجود ایمنی- کاندید مناسب برای واکسیناسیون؛ احتمال دارد بیمار در مرحله نهفته عفونت باشد.

منفی

انجام نشده

منفی

مثبت

انجام نشده

انجام نشده

انجام نشده

ایمنی ناشی از واکسیناسیون

منفی

انجام نشده

مثبت

مثبت

انجام نشده

انجام نشده

انجام نشده

عفونت برطرف شده؛ احتمال عود مجدد بیماری در اثر تضعیف سیستم ایمنی  

مثبت

مثبت

منفی یا مثبت

منفی

تشخیص داده شده

منفی

مثبت  یا  منفی

عفونت فعال، معمولا به همراه علائم؛ مسری: فرد می‌تواند ویروس را انتقال دهد؛ ممکن است ناشی از فعال شدن عفونت مزمن و عود مجدد بیماری قبل باشد

منفی

مثبت

مثبت

منفی

عدم تشخیص

مثبت

*منفی 

عفونت در حال درمان (دوره نقاهت)

مثبت

منفی

مثبت

منفی

تشخیص داده شده

مثبت  یا  منفی

*مثبت یا  منفی

نشان‌دهنده عفونت  فعال طولانی مدت (احتمالا به همراه آسیب کبد)

مثبت

منفی

مثبت

منفی

عدم تشخیص یا مقادیر بسیار کم 

مثبت

منفی

عفونت مزمن اما با خطر پایین آسیب کبد (وضعیت ناقل؛ فرد می‌تواند عفونت را انتقال دهد)

 

* در تفسیر نتایج آزمایش های هپاتیت B باید توجه داشت که برخی از انواع (سویه‌ها) ویروس هپاتیت B وجود دارد که آنتی ژن e تولید نمی‌کنند. در خاورمیانه و آسیا این سویه‌های HBV رایج هستند، بنابراین آزمایش HBeAg در این مناطق چندان قابل اعتماد نیست. در این موارد، نتیجه منفی HBeAg لزوماً به معنای عفونی نبودن فرد نیست، زیرا ممکن است فرد با سویه‌ای آلوده شده باشد که آنتی ژن e تولید نمی‌کند.
 

استفاده از نتایج آزمایش های HBV در جهت نظارت بر درمان عفونت مزمن

اگر نتایج حاصل از آزمایش اولیه و پیگیری نشان دهد که فرد مبتلا به هپاتیت B مزمن است، پزشک برای درمان فرد دارو تجویز می‌کند و با استفاده از آزمایش‌های آنتی ژن HBe و HBs، آنتی بادی و HBV DNA که در طول دوره درمان درخواست می‌دهد، اثربخشی آن درمان را کنترل خواهد کرد. تفسیر نتایج این آزمایش‌ها در دوره درمان به شرح زیر است:

  • اگر HBsAg در طول درمان منفی شود و آنتی بادی HBs مثبت شود، معمولاً نشان می‌دهد که روش درمان موثر بوده است و می‌توان پس از گذشت ۶ تا ۱۲ ماه  درمان را قطع کرد.
  • اگر HBeAg در طول درمان منفی و آنتی بادی HBe مثبت شود، معمولاً نشان‌دهنده موثر بودن روش درمان  بوده و ممکن است پس از ۶ تا ۱۲ ماه درمان قطع شود. اگرچه این احتمال وجود دارد که مدتی پس از قطع دارو عفونت ویروسی مجدداً عود کند، بنابراین لازم است که در فواصل زمانی منظم آزمایش‌های مربوط به عفونت HBV تکرار شوند. 
  • HBV DNA میزان ویروس موجود در خون را اندازه‌گیری می‌کند. نتیجه بالا معمولاً به این معنی است که ویروس به طور فعال در حال تکثیر است و درمان آن موثر نیست. نتیجه پایین یا نتیجه‌ای که در مقادیر بسیار کم گزارش شود به معنای عدم وجود ویروس یا وجود تعداد کم آن است که قابل تشخیص نیست. این نتایج معمولاً نشان می‌دهد که روش درمان استفاده شده در کنترل تکثیر ویروس موثر است. با این وجود اگر درمان متوقف شود، ممکن است ویروس دوباره ظاهر گردد.
چه چیزهای در این تست بررسی میشوند؟

هپاتیت B عفونت کبدی است که توسط ویروس هپاتیت ب (HBV) ایجاد می‌شود. آزمایش‌های خون هپاتیت B پروتئین‌های ویروسی (آنتی ژن‌ها) و آنتی بادی‌هایی تولید شده در پاسخ به این عفونت را شناسایی می‌کنند. علاوه بر این می‌توان مواد ژنتیکی (DNA) ویروس را نیز تشخیص یا ارزیابی کرد. با الگوی نتایج آزمایش هپاتیت ب (توتال) می‌توان افراد دارای عفونت فعال،  افرادی که در گذشته در معرض HBV قرار داشته‌اند یا در نتیجه واکسیناسیون مصونیت پیدا کرده‌ند را شناسایی کرد.
به طور کلی بیماری هپاتیت با التهاب و گاهی بزرگ شدن کبد مشخص می‌شود. این بیماری می‌تواند دلایل مختلفی داشته باشد که یکی از آن‌ها عفونت ناشی از ویروس است. HBV یا ویروس هپاتیت ب یکی از پنج ویروس هپاتیت است که تاکنون شناسایی شده و به طور عمده کبد را آلوده می‌کند. چهار مورد دیگر هپاتیت A، هپاتیت C، هپاتیت D و هپاتیت E هستند.
HBV از طریق تماس با خون یا سایر مایعات بدن فرد آلوده منتشر می‌شود. مثال‌هایی از خطر مواجهه با ویروس هپاتیت ب مواردی همچون استفاده از سوزن مشترک برای استفاده از مواد مخدر یا رابطه جنسی محافظت نشده است. افرادی که ساکن مناطقی با شیوع بالای هپاتیت B هستند یا به آن مناطق سفر می‌کنند در معرض خطر بیشتر ابتلا به این بیماری می‌باشند. مادران بارداری که آلوده هستند، معمولاً در هنگام تولد یا بعد از آن عفونت را به نوزاد خود منتقل می‌کنند. ویروس HBV از طریق تماس دست، سرفه یا عطسه منتشر نمی‌شود. با این وجود، این ویروس می‌تواند تا هفت روز در خارج از بدن و در خون خشک شده بر روی تیغ یا مسواک فرد آلوده زنده بماند و از طریق آن‌ها انتقال یابد.
واکسن‌های موثر هپاتیت B از سال ۱۹۸۱ تا به حال در دسترس بوده است.
روند عفونت HBV می‌تواند از یک فرم خفیف که فقط چند هفته طول می‌کشد تا یک شکل مزمن جدی‌تر که سال‌ها ادامه دارد، متفاوت باشد. گاهی اوقات ویروس هپاتیت B مزمن منجر به عوارض جدی مانند سیروز یا سرطان کبد می‌شود. 

برخی از مراحل عفونت هپاتیت B عبارتند از:

  • عفونت حاد: وجود علائم و نشانه‌های معمول هپاتیت ب با آزمایش HBV مثبت
  • عفونت مزمن: عفونت طولانی مدت ویروس که از طریق تست‌های آزمایشگاهی و شواهد حاکی از التهاب کبد تشخیص داده می‌شود
  • حالت ناقل: عفونت مزمن HBV که از طریق آزمایش HBV تعیین می‌شود اما بدون التهاب کبد است (ناقل کسی است که به نظر می‌رسد از سلامت خوبی برخوردار است اما در بدن خود حامل ویروس است و می‌تواند دیگران را آلوده کند)
  • عفونت برطرف شده یا غیرفعال: هیچ مدرکی برای تایید وجود عفونت مشاهده نمی‌شود. آزمایش‌های آنتی ژن و DNA ویروسی منفی هستند و فرد هیچ علامت و نشانه‌ای از التهاب کبد ندارند (اگرچه، در بسیاری از موارد، ویروس در یک حالت غیرفعال در کبد وجود دارد و می‌تواند دوباره فعال شود)
  • فعال شدن مجدد: عود مجدد عفونت HBV که از طریق آزمایش‌های HBV به همراه شواهد آسیب کبدی در شخصی که ناقل بوده یا عفونت غیرفعال داشته تشخیص داده می‌شود. این مورد معمولاً در افرادی که تحت درمان شیمی درمانی سرطان یا مصرف‌کنندگان داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی (بیماران خودایمنی یا دریافت پیوند بافت) هستند، اتفاق می‌افتد. همچنین ممکن است در طول دوره درمان هپاتیت C (HCV) در افرادی که در گذشته نیز در معرض HBV بودند، رخ دهد.
سوالات متداول

آزمایش هپاتیت B (توتال) ممکن است به دنیال نتایج غیر معمول آزمایش‌های روتین کبد مانند ALT یا AST انجام شود. زیرا هپاتیت مزمن غالباً هیچ علامتی ندارد و بیشتر در صورت غیرطبیعی بودن نتایج آزمایش معمول تشخیص داده می‌شود.

بله. حتی اگر علائمی نداشته باشید ممکن است به ویروس هپاتیت ب آلوده باشید. در این شرایط عفونت HBV می‌تواند به کبد شما آسیب برساند و حتی می‌توانید عفونت را به دیگران منتقل کنید. به همین دلیل، اگر فکر می‌کنید در معرض HBV قرار گرفته‌اید و یا احتمال دارد به ویروس HBV آلوده شده باشید، بسیار مهم است که آزمایش‌های مربوط به هپاتیت ب را انجام دهید.

بله؛ اما جای نگرانی نیست زیرا مراکز بانک خون تمام نمونه‌های خون اهدا شده را از نظر آلودگی به ویروس هپاتیت ب با استفاده از آزمایش‌های HBV DNA، آنتی ژن سطحی هپاتیت ب (HbSAg) و آنتی بادی هسته هپاتیت B (ضد HBc) غربالگری می‌کنند.
اهداکنندگان خون در صورت مثبت شدن نتیجه آزمایش هپاتیت ب خود، از آن مطلع می‌شوند. لازم است که این افراد برای بررسی بیشتر و انجام آزمایش‌های تخصصی و دقیق هپاتیت ب، به پزشک مراجعه کنند. پزشک برای تشخیص دقیق عفونت و تعیین روش‌های درمانی، آزمایش‌های تکمیلی را درخواست می‌دهد.

اگر در معرض HBV قرار گرفته (مانند رابطه جنسی محافظت نشده، سرنگ آلوده یا تماس با ترشحات فرد آلوده) و واکسینه نشده باشید، می‌توانید با تزریق گلوبولین ایمنی هپاتیت ب (HBIG) در طی ۲۴ ساعت اول پس از مواجهه با ویروس، از ایجاد عفونت جلوگیری کنید. علاوه بر این، در این شرایط معمولا اولین دوز واکسن هپاتیت B نیز به شما تزریق می‌شود.

خیر. پزشک با توجه به سوابق بالینی و علائم شما تعیین می‌کند که کدام آزمایش برای بررسی علائم شما مناسب است.

مراکز کنترل و پیشگیری بیماری‌ها توصیه می‌کند بزرگسالان در گروه‌های پرخطر واکسینه شوند. برخی از گروه‌های پر خطر شامل موارد زیر هستند:
- افراد دارای تماس نزدیک با مبتلایان به هپاتیت B
- افراد دیالیزی
- مبتلایان به بیماری‌های مزمن کبدی یا کلیوی
- افراد مبتلا به ایدز یا بیماری‌های مقاربتی
- افرادی که به کشورهایی سفر می‌کند که هپاتیت B در آن‌ها شایع است
- کادر درمان مرتبط با بیماران مبتلا به HBV
واکسیناسیون هپاتیت B در چند نوبت و در فواصل زمانی منظم صورت می‌گیرد. در صورتی که دوزهای واکسن هپاتیت B را بطور منظم دریافت کنید، احتمالاً سال‌ها مصون خواهید بود (شاید مادام العمر) و معمولاً نیازی به تزریق مجدد واکسن نخواهید داشت.

متاسفانه تا به امروز هیچ درمان خاصی برای عفونت‌های حاد هپاتیت B وجود ندارد. علائم بیمار معمولاً با مراقبت‌های حمایتی مانند استراحت کافی، دریافت مایعات کافی و تغذیه مناسب برطرف می‌شود. هپاتیت B مزمن ممکن است با داروهای ضد ویروسی مانند اینترفرون لامیوودین (Lamivudine)، تنوفوویر (Tenofovir)، انتکاویر (Entecavir) و آدفوویر (Adefovir) درمان شود. با این حال، برخی از داروهای ضد ویروسی می‌توانند عوارض جانبی جدی داشته باشند و لازم نیست همه افراد تحت درمان قرار بگیرند. غالباً، افراد مبتلا به هپاتیت مزمن تحت نظارت دقیق پزشک قرار گرفته و از نظر پیشرفت بیماری و ایجاد سیروز یا سرطان کبد بطور مدام ارزیابی می‌شوند.

هپاتیت D یا HDV ویروس دیگری است که فقط در صورت وجود هپاتیت می‌تواند باعث عفونت کبد شود. یک فرد می‌تواند به طور همزمان به هر دو ویروس (یک عفونت همزمان) یا ابتدا به هپاتیت B و سپس به هپاتیت D آلوده شود. متاسفانه هیچ واکسنی برای HDV وجود ندارد، اما از آنجا که ویروس هپاتیت دی فقط در صورت وجود HBV می‌تواند منجر به عفونت شود، ممکن است با واکسن HBV بتوان از عفونت آن جلوگیری کرد.

https://www..aruplab.com
https://www.labtestsonline.org
https://www.geisingermedicallabs.com

ddd
تهران، خیابان شریعتی، بالاتراز میرداماد، خیابان منظرنژاد، پلاک 53، طبقه اول
ddd
info@colifelabs.com